La Guajira deel 2:
The other story…

Speciaal voor de lezers van Colombiaans.nl en Go2Colombia ben ik afgereisd naar La Guajira en leg je uit in drie delen waarom La Guajira zo’n toffe plek is om te bezoeken! Reis je mee?

Eerst even wat basisinformatie. La Guajira is één van de armste provincies van Colombia en is verdeeld in drie delen: west, midden en oost. Het oostelijke deel is een schiereiland in het uiterste noordoosten van Colombia en onwijs interessant om te bezoeken. Juist over dit deel van Colombia schrijf ik een blog in 3 delen:
– Deel 1: La Guajira: Waarom gaan?
– Deel 2: La Guajira: The other story…
– Deel 3: La Guajira: De Wayuu’s

In La Guajira deel 2 schrijf ik over hoe ik “de andere kant” van het schiereiland heb beleefd en ervaren. Het beeld van de mooie uitzichten op de foto’s van deel 1 van deze blog, verbergt het verhaal achter het leven van de lokale inwoner. Levensomstandigheden zijn triest, uitzichtloos en enorm vies. Het is één van de meest arme provincies van Colombia en dat is zeker terug te zien.

Uribia

We zijn al 3 uur onderweg als onze tour om 9.00 uur écht gaat beginnen. We rijden weg uit Rioacha. Als eerste bezienswaardigheid staat Uribia op de planning, de grootste inheemse stad van Colombia. 90% van de inwoners behoren tot de bevolkingsgroep “Wayuu” (lees binnenkort het derde deel van deze blog om meer te weten te komen over deze oude stam).

Een iet wat treurig welkomsbord laat ons weten dat we aankomen in de inheemse hoofdstad van Colombia:“BIENVENIDOS A URIBIA, CAPITAL INDIGINA DE COLOMBIA.” Op straat is het druk en rommelig. De gebouwen zijn laag, afgebladerd en kapot. We vragen ons meteen af of we hier écht gaan stoppen?

Smokkelen

Ook stoppen we hier bij het lokale “tankstation”. Uribia staat bekend als dé smokkelstad van Colombia. Allerlei goederen vanuit Venezuela wordt over de grens gebracht, zo ook olie. Overal langs de weg staan krotjes (4 palen en een zeiltje) waar in flessen de Venezolaanse olie wordt aangeboden. Het is goede kwaliteit en gaat langer mee dan de olie die te koop is bij de officiële tankstations. Maar uiteraard illegaal. Het “tankstation” op onderstaande foto is nog relatief groot en heeft veel te bieden.

Met een volle tank (en reserves), water en zakken vol koekjes, rijden we verder. We komen langs nog heel véél meer vuilnis en iedereen in de auto kijkt z’n ogen uit. Opmerkingen als: “Wat heeft ons afval scheiden in Nederland nog voor zin als dit bestaat?” en “Oh, ik dacht dat ik een vogel in een boom zag, maar het is weer een plastic zak.” passeren de revue.

Een trein met 155 wagons rijdt ons tegemoet (jazéker, ik heb ze écht geteld!). Carbon. Onze gids vertelt ons dat deze fabriek de reden is dat de overheid nog een beetje omkijkt naar de gemeenschap op oost La Guajira, maar ik vraag me af waar ik die dan gezien heb.

Armoede

We komen onderweg allemaal inimini groepjes huizen tegen. Ik stel me voor dat zo ook de eerste nederzettingen eruit hebben moeten gezien, toen men zich als nomaden besloot te “vestigen”.

De weg (die eigenlijk al geen weg was) houdt op en het leven lijkt ook even op te houden. Zandvlaktes, droogte, niets. Totdat we zo nu en dan tóch weer kleine “nederzettingen” tegen komen of een moeder met een kind. Het valt ons al snel op dat als we langs komen rijden, de kindertjes naar buiten rennen met opgestoken hand. Bijna alsof het natuurlijk gedrag is.

De gids vertelt ons dat deze kinderen niet naar school gaan. Het lijkt bijna ongeloofwaardig, maar er komt dus wel elke dag een schoolbus langs om ze naar de lokale schooltjes te brengen. Naja, schoolbus… Ouders laten de kinderen echter niet gaan. Kinderen worden opgevoed om geiten te hoeden, te vissen, tassen te maken en te bedelen.

Cabo de la Vela

Zo gaat de rit nog zeker 2 uur door. Aan schooiende kinderen die op school moeten zitten en aan de passerende krotten komt geen einde.In de middag komen we aan in Cabo de la Vela. Een klein dorpje dat zich iet wat “omhoog” heeft gewerkt door het toerisme. Er zijn wat pensionnetjes, er is een strand en je kan er kitesurfen. We zien voor het eerst even geen vuilnis op “straat”, heuze vuilnisbakken en het zand wordt netjes aangeharkt. Toch blijft alles een trieste uitstraling hebben.

Het spelletje “Touwtje over de weg”

Dáár moesten we dus de koekjes voor kopen! Om de haverklap heeft iemand een touw gespannen met een rode vlag eraan over de weg. Op een bordje ernaast staat het woord “peaje” (tol) gekalkt. Als we de kinderen snoep geven, gaan de touwtjes naar beneden en mogen we verder rijden.

Maar… tot onze grote verbazing is dit niet louter een spel voor kleine kinderen. Ook volwassenen doen gretig mee aan dit spel in de ruil voor een zakje koffie of een aantal peso’s.

Corruptie en diefstal

Een reeks van mogelijke sociale projecten om de lokale bevolking te helpen, zijn onze gedachtes gepasseerd. Van massale opruimacties tot aanleggen van wegen. Tijdens één van de lange ritten, komen we erachter dat er in het verleden slechts een klein aantal kleine sociale projecten hier zijn geslaagd, zoals het verschonen van de waterputten. Echter zijn de meeste projecten ten prooi gevallen van corruptie en diefstal. Zo is er een basis gebouwd voor een schildpaddenreservoir, maar is de architect er vervolgens vandoor gegaan met z’n zakken vol geld. Ook zien we zo nu en dan een verdwaald bruggetje. Voor de wegen ertussen was plots geen geld meer. We vragen ons maar niet af waar het naar toe is gegaan… Tot zover La Guajira deel 2.